„Jednakże najważniejszą dziedziną, w której człowiek może coś dać człowiekowi, nie jest sfera
rzeczy materialnych, lecz ściśle ludzkich. Co daje jeden człowiek drugiemu? Daje siebie, to, co jest
w nim najcenniejsze, daje swoje życie. Nie musi to oczywiście oznaczać, że poświęca swoje życie
dla drugiego człowieka, lecz że daje mu to, co jest w nim żywe; daje swoją radość, swoje
zainteresowanie, zrozumienie, swoją wiedzę, humor i swój smutek – wszystko, co jest w nim żywe
i co się ujawnia i znajduje swój wyraz. W ten sposób, dając swoje życie, wzbogaca drugiego
człowieka, wzmaga poczucie jego istnienia, wzmagając zarazem poczucie własnego istnienia. Nie
daje po to, aby otrzymać.; dawanie samo w sobie jest doskonałą radością. Lecz dając nie może nie
zrodzić czegoś w drugim człowieku, a to, co zrodzone, otrzymuje w zamian od obdarzonego; dając
szczerze, musi także odbierać. Dając sprawiamy, że drugi człowiek staje się również ofiarodawcą i
że teraz wspólnie dzielimy radość z tego, co powstało.”
Erich Fromm